De ene zijn brood, is de ander zijn dood.

As you can see: we're having fun with a pillowfight! Maar wat ik echt wou zeggen, voor Eileen met het toetsenbord ervan door ging; we're having fun with the labels. HIhi. Nu moeten jullie alles wel lezen om het te snappen. Evil? Yes, thank you.

India is divers. Elke stad is anders, net zoals elke straat er anders uit ziet. Af en toe komen er wel eens dezelfde namen opduiken van hotels opduiken, maar dat is vast om de toeristen nog meer zot te maken. Maar toch zijn er enkele gemeenschappelijke elementen: het verkeer trekt overal op gene zak en de stank. Elke stad heeft die typische stank van koeienstront, afval en dingen die er liggen te rotten (we willen niet eens weten wat of wie). Maar hallelulja! Varanasi, in tegenstelling tot de andere steden die we tot nu toe hebben bezocht, is een stad die niet stinkt. Nee, absoluut niet. Het is namelijk vele erger dan 'het stinkt hier'. Deze stad is verrot tot in het hart van de Ganges en terug. De kleine steegjes, tussen de huizen in, is het moeilijk om de stenen te onderscheiden van de (koeien)stront. Het afval ligt er al een paar weken te rotten zodat je neus moet bedekken om er te passeren.

Dat gezegd zijnde, zal het je zeker niet verrassen dat we slechts één dag echt de stad zijn in gegaan. Rond de middag, nadat ik (Yoni) heb kunnen uitslapen, zijn we meteen naar Burning Ghat gegaan. De belangrijkste reden waarom touristen naar deze stad gaan, is omdat ze hier mensen begraven. Om helemaal te kunnen volgen, zullen we eerst uitleggen hoe dat hier precies werkt en hoe mensen er hier over denken. Dit is voornamelijk van toepassing op het Hindoeïsme, maar blijkbaar is het - volgens de lokale bevolking althans - ook van toepassing op andere religies, zoals de islam en boedhisme. Kerkhoven hebben we hier nog niet gezien in iedere geval.

Wanneer mensen geboren worden, komen ze uit een vrouw - hun moeder. (Nee, dit is geen verhaal over de bloementjes en de bijtjes.) Wanneer ze sterven, willen ze terug gaan naar de moeder, de Ganges. Het maakt niet uit waar ze zijn in de wereld, maar hun assen moeten uitgestrooid worden in deze rivier. Anders gaan ze niet naar de nirvana (hemel). Het ritueel bestaat uit het dragen van het lichaam doorheen heel de stad, naar de Burning Ghat en dat terwijl de mannelijke familieleden aan het zingen zijn (mantra).Ze zeggen iets, maar dat kunnen wij niet verstaan. Wanneer ze zijn aangekomen, dompelen ze eerst het lichaam in de Ganges om het te zuiveren. Ze leggen het daarna op een stapel hout. Hoeveel hout dat is, is afhankelijk van de persoonlijkheid en rijkdom. Aangezien het hout (ood) zeer prijzig is. Daarna steken ze het in brand. Het zou ongeveer zo'n drie uur duren waarna de overschotten in de rivier worden gegooid.

Hierbij zijn alleen mannelijke familieleden aanwezig, omdat vrouwen zouden huilen en dat verstoort hun doorgang naar de nirvana.

Er zijn twee Ghats waar je verbrand kunt worden: de een is 'modern' en wordt er gebruik gemaakt van een brandhoven. Dit is voor de mensen die geen geld of familieleden hebben. Maar niet iedereen wordt verbrandt*: de zwangere vrouwen, de kinderen, .. worden zo in de Ganges in midden van de Ganges gegooid.

Nadat we van de shock waren bekomen, zijn we verder gelopen. Eerst aan de oevers van de Ganges. Het is vooral schrijnend om te zien dat ze op de ene plaats lichamen verbranden en assen uitstrooien en nog geen tien meter verder leven ze van die rivier: ze gebruiken het als drinkwater, ze nemen er een bad in, ze wassen hun kleren, ze doen er hun behoeften, .. Kortom: ze doen er echt letterlijk alles in. Als je weet dat wij, als we gaan zwemmen, maximaal 500 (faecal coliform) bacteriën kunnen verdragen. In de Ganges zijn er maar liefst 1,5 MILJOEN bacteriën per 100ml. Als wij een slok van het water zouden nemen, is het zoals drinken van vergif. De kans dat we ervan sterven, is dus reëel. Het is zoals men zegt: de ene zijn brood is de andere zijn dood. Letterlijk in dit geval.

Niet alleen hangen de gierige toeristen uit, maar doen we soms ook goede daden. Nadat we de oevers hebben verlaten en meer binnen de stad zijn gaan kijken, kwamen we een man tegen. Die heeft ons overal naar toe gebracht in Varanisi. Zo hebben we de meest lekkere chai (thee met melk en speciale kruiden) gedronken onderweg en ook hele lekkere lassi. Hij heeft ons ook naar een Monkey Temple gebracht. Daar lopen de apen vrij rond, maar het is zoveel meer dan dat. Je kunt er ook eten krijgen (we vermoeden gratis, maar onze 'gids' beweerde ervoor betaald te hebben, hoewel we niet gezien hebben dat hij geld heeft gegeven) en mensen kunnen er gratis overnachten. Zowel Eileen als ik hoefden het eten niet, maar ik kwam op het idee om het eten mee te nemen voor degene die wel honger hadden. Eerst had ik een meisje zien zitten. Zij was ongeveer tien jaar en ik wilde het aan haar geven, maar haar vader stond het niet toe. Erg jammer, maar ik heb er uiteindelijk dan een andere meisje mee geholpen. Zij was nog maar drie jaar, maar ze was ons achtervolgd voor geld. Het kindje zelf was blij meet het eten, maar de ouders .. not so much. Die wilden liever geld krijgen, maar dat hebben we hen niet gegeven. Natuurlijk besef ik dat het gewoon een druppel is op een hete plaat, maar het meisje had op dat moment iets te eten gekregen en met die wetenschap waren we al erg blij op dat moment.

Kortom, we zijn blij dat we naar deze stad zijn geweest. Het is zeker de moeite waard om het eens te bezoeken, maar het is wel vrij cnfronterend hoe de mensen tegen over het leven staan, tegen over de daad en hun waarden en normen. Je leert hetgeen waarderen wat je al hebt in je leven en gelukkig zijn met echt alles. In dat opzicht is het een interessante les geweest. Toch ben ik heel erg blij dat we nu in de trein zitten en Eileen beaamt het: dit is een stad die we zeker geen tweede keer meer willen bezoeken.

Met spelende groeten,

Eileen & Yoni op weg naar hun avonturen, deel IV.

* Er worden precies vijf soorten mensen niet gecremeerd. We hebben er al twee vermeld, kinderen onder de tien jaar en zwangere vrouwen. Hindu gaan ervan uit dat kinderen onder de tien jaar nog een "pure" ziel hebben, zonder al te veel zonden. Dus deze zielen moeten niet gezuiverd worden doormiddel van verbranding. Zwangere vrouwen worden niet verbrand om die zelfde reden; hun ongeboren kind is nog onschuldig. Ook personen die gestorven zijn aan een cobrabeet worden als rein beschouwd. Zo'n beet beschouwen ze namelijk als een teken van god. De vierde reden om niet gecremeerd te worden is wanneer je tot de sudrakaste, de onaanraakbaren, behoord. Tot slot worden ook leprapatienten niet verbrand.

Een siëstake nemen

Ha! Hier ben ik weer, heel erg stiekem, want Eileen heeft helemaal niet door dat ik een blog aan het schrijven ben. Heb ik niet veel lef?! :D

Maar goed. Gisteren had er een heel erg veel stress. Deze keer was ik het niet, maar Eileen. Het zit namelijk zo: we hebben onze treintickets de eerste dag dat we hier waren aangekomen reeds gekocht. Iemand heeft dat voor ons gedaan, om meer correct te zijn. Die persoon had echter een ticket gekocht voor een station enkele kilometers verderop.

Taxi nemen? 1.000 roepies
Trein? 90 roepies

Daarvoor moesten we voor de eerste maal ZELF tickets kopen, overstappen en ook nog eens op tijd zijn voor de volgende trein. Het is allemaal goed gekomen, maar toch bezorgde het de nodige zweetsnorren bij voornamelijk Eileen (hihi). En we hebben trouwens zeker geen spijt, achteraf gezien, dat we eerst een andere trein moesten nemen en overstappen. We hebben echt paar coole Indiërs ontmoet onderweg, dus dat was de moeite waard.

De trein, die 40 minuten vertraging had, kwam dan uiteindelijk rond kwart voor 12 aan (middernacht). Uiteindelijk sliepen we rond een uur, maar het was geen schoonheidsslaapje deze keer. Met wallen onze ogen stonden we op, haren dat alle kanten uit stak om er vervolgens er achter te komen dat de trein meer dan twee uur vertraging had en dus eigenlijk nog twee uur langer hadden kunnen slapen.

Eveneens kwamen we weer in een station, kilometers van de stad vandaar waar we naar toe wilden gaan. We deelden een tuktuk met Russische vrouwen en kwamen dan aan in onze guesthouse. De indruk van Varanasi is beïnvloed door het feit dat het hier eerder heeft geregend en alles dus .. ugh is. De wegen liggen er onmogelijk nog slechter bij, overal grote plassen (doordat er grote putten zijn in de weg) en in de kleine steegjes is alles vol met slijk. Beetje vies, vuil en vettig.

Nadat we hier hebben gegeten, ging Eileen terug naar onze kamer om daar een welverdiende siësta te nemen. Ha, het leven van een reiziger. Schoon, toch? :-)

Liefs,

Een stiekeme Yoni. 

Hotels

Voor zij, die interesse zouden hebben om naar India te vertrekken, zullen we onze hotels/guesthouses opsommen waar we zijn verbleven. Als iemand er meer informatie over zou wensen, gelieve vragen te stellen in de comments ;)

New Delhi

Gereserveerd via booking.com, was 1200 roepies per nacht, met airco.
-
Jaipur

Pushkar

- Hotel Paramount Palace, Bari Basti
Tel: +9101452772428
E-mail: hotelparamountpalace@hotmail.com
Web: www.pushkar-paramount.com

Een aanrader!!!!! Zeer vriendelijk en zeer mooi uitzicht! Je zou op het dak echt dagelang kunnen zitten en genieten! En verwacht je aan nieuwe sociale contacten ;)

Jodhpur

- Yogi's Guesthouse

Dit hotel werd ons aangeraden in Paramountpalace en goed dat we hun offerte hebben geaccepteerd. Sfeer is zeer gelijkaardig als in Pushkar en ook weer een gezellig restaurantje op het dak met een mooi uitzicht ;)

Jaiselmer

Udaipur

- Hotel Lake Star, 80 Naganagri, Chandpol
E-mail: azad_udr@yahoo.com;

Zeer huiselijke sfeer, je wordt er met open armen ontvangen. Ook kan je  er henna laten zetten en kooklessen volgen. Ook weer eens een aanrader ;)

Sawai Madhopur

- Dev Palace, Ranthambhore Road
Tel: +917462220769
E-mail: bookings.devpalace@gmail.com
Web: www.hoteldevpalaceranthambhore.webs.com
Prijs: 500 roepies

Kamers zijn ok, maar wel warm (zeker deze op de eerste verdieping)
Eigenaar heeft veel geduld en probeert je wensen te vervullen. Verwacht je dat hij foto's van je wilt nemen en dat hij je bijna smekend vraagt of je een review van hem wilt schrijven :p
Nadeel: geen wifi

Agra

- Taj Plaza, Taj East Gate Rd
E-mail: hoteltajplaza@yahoo.co.in
Prijs: 500 roepies

DIt is een hotel dat aangeraden stond in Lonely Planet. Ik kan er niks op aanmerken. Het is een groot hotel met veel personeel en kamers zijn er vaak volgeboekt. Het personeel verwacht een tip. Het eten is niets bijzonders en hadden aantal basisingredienten niet voor hun gerechten (wat raar is aangezien het een groot hotel is). De ligging is wel ideaal! Ongeveer een halve kilometer van de taj mahal! (En je kan de taj zien vanuit het hotel)
Een nadeel dat we ondervonden hebben is, dat we ons verblijf met onze bankkaart niet konden betalen, zowel visa, mastercard als maestro kon niet gelezen worden.

Do it like the Indians

Eileen en Yoni gaan op avontuur, deel III. We merkten dat de vorige blog al redelijk lang werd en daarom hebben we besloten dat we het in twee keer gingen doen. (Samen met het voornemen om ECHT wel vaker onze blog bij te houden. Pinky promise!)

Nadat we de hel op aarde of hemel op aarde (naargelang wie je het vraagt) of beter bekend als Jaiselmer hebben verlaten, moesten we de trein terug nemen naar Jodhpur. Daar kwamen wij pas rond middernacht aan en we zouden al redelijk vroeg de bus moeten nemen naar Udaipur, onze volgende bestemming. Gezien wij echte budget travellers zijn, hebben we besloten om voor die vier uur geen hotel te nemen en in de lobby van een hotel te verblijven. Bon, dat was de theorie. De uitvoering van dit plan liep geheel anders: we kwamen aan in het station van Jodhpur, helemaal uitgeput, met een rugzak van 20-21 kg (maar op dat moment woog die waarschijnlijk 50 kg), mensen die ons aangaapten en werden, als kers op de taart, ook door ELKE chauffeur lastig gevallen of we niet ergens naar toe gebracht wilden worden. Na een paar keer "LEAVE US ALONE" te hebben gebruld, werd het al een stuk minder.

Uiteindelijk zijn we, uit wanhoop en uitputting, terug het station binnen gelopen. We vonden een zaaltje, goed wegverstopt, en zijn daar naar binnen gelopen om onze spullen te droppen. EIleen legde zich op de grond en ik op de stoeltje. Een kwartier later waren we al lang vertrokken naar dromenland. Rond zes uur zijn we spontaan wakker geworden, alles ingepakt en besloten onze bustickets te gaan halen. Toen kwamen we er ook eveneens achter waarom dit zaaltje zo goed verstopt en bewaakt was: het was namelijk de wachtzaal voor de eerste klasse. Terwijl alle Indiërs een bewijs moesten laten zien dat ze wel een ticket hadden voor eerste klasse werd er aan ons helemaal niks gevraagd. Wij, rijke blanken, hebben dat zeker en vast wel. Arme, arme mensen. We hadden op dat moment slechts een ticket voor sleeper class. Dat is een ticket dat niet eens dichtbij de eerste klasse is!

Conclusie: een echte Indische ervaring achter de rug! Do it as the Indians do it ;-).

Een bezoek aan tempel*, bakkerij en een lange busrit later kwamen we dan eindelijk aan in Udaipur. Oftwel 'de Venetië van het verre Oosten'. We verbleven wederom in een soort guest house, met een leuk uitzicht. Dit is, voor zowel Eileen als mij, een van de meeste aangename plaatsen die we tot nu toe hebben bezocht. Het volgende zal ook meteen duidelijk maken waarom dat zo is: we waren een paleis gaan bezoeken, maar mijn iPhone -waar we foto's mee trekken- was bijna plat. En ik, helemaal in paniek en hartverscheurend omdat ik geen foto's meer zou kunnen nemen, ben gaan vragen of ik alsutblief mijn gsm mocht gaan opladen, daar waar we de audio guide mochten gaan afhalen. Ja, dat mocht. Stel je voor: twee brave meisje die naast elkaar zitten op een stoel, een gevoel van dankbaarheid overspoelden hen en daar zaten ze dan .. Geduldig aan het wachten tot gsm opgeladen was. Plots, helemaal uit het niets, vraagt de man of we geen interesse hebben om samen met hem, en zijn gezin, te eten. Wij, enthousiast, knikten meteen ja, maar wij dachten dat we gewoon aan tafel zouden zitten en zij zouden eten. Nee, nee, beste lezer, we mochten zelfs mee eten! We kenden die mensen helemaal niet, maar toch nodigden ze ons uit in hun thuis om mee van hun eten te genieten. Het doet me nog steeds verbazen als ik eer nog maar gewoon aan terug denk.

Daarna, we zijn aan het wandelen om het volgende 'ding' te bezoeken, wordt Eileen aangesproken op straat. Ugh, dacht ik, en ik ging ervan door naar een boekenwinkel daarnaast. Heb ik toch wat gemist, zeg! De verkoper bleek zowaar Nederlands te spreken! Niet echt vloeiend, maar toch enkele woorden en hij verstond ons wel erg goed. Ook door deze man werden we hartelijk ontvangen. Hij bood ons thee aan, kregen een flesje water van hem en hebben heel erg gezellig met hem kunnen praten over de meest uiteenlopende dingen. We konden niet meer gelukkig zijn op dat moment. Er zijn echt Indiërs die het heel goed bedoelden en je niet stiekem iets proberen te verkopen of je gewoonweg proberen op te lichten. Nee, dit was echt gewoon een gezellig bezoekje!

Een tempel, een koninklijk paleis en wat winkels later waren we uiteindelijk onderweg naar 'Music Fountain'. Wanneer we hier in deze stad waren aangekomen, was er een festival bezig. Overal waren er mensen aan het zinen en het dansen. Heel erg leuk om te horen/zien, maar hier was het toch een beetje anders. We stonden eerst toe te kijken, maar voor we het wisten maakten we deel uit van de festiviteiten! We werden aan onze handen getrokken en voor we het wisten waren we aan het meedansen. De droom van elke backpacker die zowaar uitkomt!

In het midden van de berg was er een rope way (of hoe het ook heten mag). Het is een beetje zoals de skiliften waarbij je in een cabine dus naar boven wordt gebracht om daar te genieten van het uitzicht.
Gewoon ticket: 150 roepies per persoon
Wacht ticket: 75 roepies per persoon, maar we moesten halfuur wachten. Met zo'n mooi uitzicht vonden we dat niet erg! Maar wow. Echt. Wat een prachtig uitzicht. Eileen en ik hadden het een keer over welk uitzicht we het mooist vonden en dan was het moeilijk om te beslissen. We zien zoveel mooie dingen, maar dit heeft toch meteen de eerste plaats ingenomen.

Sawai Madhopur

Udaipur heeft echt een plaats veroverd in onze harten. Het is zeker een plaats waar ik nog een keer naar terug wil gaan en aan mijn dierbaren te laten zien. Het zou dus al zeer moeilijk zijn voor de volgende plaats om indruk te maken. Deze plaats was er zoveel te doen dat we allebei zelfs huiswerk hebben gemaakt. Do I need to say more? Het enige wat hier te zien of te doen is, is een safari. Eileen heeft deze safari gedaan op dag twee, waar zij wat meer over gaat vertellen.

Ranthambhore park nabij Sawai Madhopur is een van de nationale parken waar je tijgers zou kunnen bezichtigen. Dus ik (Eileen) vol met enthousiasme: "ik wil ze zien!" Dus zoals yoon heeft vermeld, heb ik een safari geboekt om deze machtige beesten te gaan bezichtigen. Waarom nu een safari? Well... heb ik al vermeld dat er tijgers zijn? Vandaar dat een gewoon wandeling door het bos onmogelijk blijkt te zijn xD. MIjn verwachtingen van het "tijgerbos" bleken anders dan verwacht. Ik had eerder gehoopt op een soort van regenwoud te zien, maar wat bleek...je kon het best vergelijken met de bossen van bij ons (met af en toe een palmboom).  Nu wat de beloofde tijgers betreft, heb ik ze spijtig genoeg niet gezien. Heb dus genoegen moeten nemen met allerlei verschillende soorten apen, vogels, slangen, herten, insecten en.... panters! Safari was dus zeker geslaagd! :p

Ik heb op de safari ook een koppel ontmoet die niet zo lang geleden in China verbleven, oa in Beijing. Ze hebben me enkele handige tips gegeven voor het land genaamd China. Nu wacht ik ongeduldig op hun mailtje met de overige details van hun uitstap.

Agra

Ik weet het nog, toen we onze plannen aan het maken waren, dat ik tegen Eileen heb gezegd: 'pff, India, zo lang? Kunnen we gewoon niet van dat vliegtuig stappen, naar de Taj Mahal gaan en dan verder door reizen?' Je kunt dus al inbeelden, ons enthousiasme, toen we eindelijk Agra hadden bereikt. We hadden een hotel, in dezelfde straat als die  van de Taj Mahal. 's Morgens waren we dan ook aan het genieten van een eitje en curd terwijl we aan de linkerkant uitzicht hadden op de Taj Mahal.

Zo groot ons enthousiasme is/was, zo klein het verslag gaat zijn. We waren wel twee domme Westerlingen, omdat we ticket office gewoon waren voorbij gelopen en dus nog helemaal terug moesten lopen (dat is een km verwijderd van de ingang).
Indiërs: 20 roepies
Buitenlanders: 750 roepies
DISCRIMINATIE! We zouden onze fakels en hooivorken moeten oprapen. Ugh. We kregen wel een klein flesje water en ook iets om onze schoenen te beschermen. De film 'Slumdog Millionaire' is dus niet helemaal waarheidsgetrouw (meer).

Voor degene die het niet weten: de Taj Mahal is gebouwd door een keizer voor zijn favoriete vrouw, die in kraambed was gestorven tijdens de geboorte van haar veertiende kind. Zij, en later de keizer zelf, zijn daar dus begraven. Om het graf zelf te zien, is het allemaal streng geregelementeerd. Je mag er maar met een aantal personen tegelijkertijd binnen en ook slechts voor een beperkte tijd. Daarna word je niet-zo vriendelijk weggeduwd, uit de kamer. Foto's van het graf maken, is verboden. (Toch heb ik er enkele kunnen maken, suckers.)

Verder is het weer hetzelfde liedje: je zit te genieten in de tuinen van de Taj Mahal, laten doordringen dat we een wereldwonder zien en plots staan er allemaal Indiërs die een foto willen. Soms gezinnen, soms kindjes, maar je hebt er ook van die pervertelingen tussen zitten. Dan willen ze een kusje op de wang, een arm om zich heen en worden opdringerig als je nee zegt. Enkele keren ben ik moeten tussen komen. Een keer heb ik zelfs moeten zeggen 'als je haar (Eileen) nog een keer aanraakt, slaag ik op je gezicht.' Het heeft zijn effect niet gemist, want daarna liepen ze weg. Andere keren zijn ze gekrenkt in hun eer en beginnen ze er gewoon te schelden. Pubers :') Of ze werden letterlijk weggejaagd door een soldaat. :p

In de afgelopen weken hebben we al heel wat ervaringen opgedaan. We willen zoveel mogen zoals de Indiërs leven; we hebben immers al in een treinstation geslapen, Indisch gekookt, heel cool OP de trein gesprongen, .. Dit wilt echter niet zeggen dat we België niet missen. Daarom hebben we in Sawai Madohpur - de plaats waar er niks te doen is - naar de lokale markt geweest, groenten gekocht en met veel overtuigingskracht hebben we de keuken mogen gebruiken. Die dag (en de dagen daarop) hebben we kunnen genieten van lekker wortelpuree (wortelstoemp). Zo hebben we een klein stukje van thuis mee naar India genomen :-).

Je weet wanneer je in de woestijn bent, als het zand echt OVERAL zit.

Elf dagen. Dat is hoe lang het geleden is dat we onze laatste blog hebben geschreven, maar kun je het ons ook echt kwalijk nemen? We zijn wel even bezig met de wereld te ontdekken, hoor! ;-) We hebben al zoveel moois gezien, maar ook dingen die ons hebben geraakt tot diep in onze zielen en waarbij we even stil hebben gestaan bij onze waarden en normen. Toch willen we jullie alvast bedanken voor het enthousiasme waarmee jullie onze blog volgen. Daarmee worden wij aangestoken om vooral verder te blijven schrijven. Dus, vandaag beginnen we aan Eileen en Yoni's avonturen deel II.

Gezien het al een redelijke lange tijd is geleden dat we een blog hebben geschreven, zullen we voornamelijk beperken tot de hoogtepunten van elke stad. Ook hebben Eileen en ik elke stad anders ervaren, dus vandaar dat wij even schizofreen lijken.

Jodhpur

Na een hele dag in de trein te hebben gezeten, kwamen we dan eindelijk aan in the "Blue City". Dit wordt zo genoemd, omdat de huizen in het oude gedeelte van de stad in het blauw zijn. En, in tegenstelling tot Jaipur waar 'Pink City' eigenlijk 'Orange City' is, zijn de huizen hier wel degelijk blauw. Vanuit het fort, gelegen helemaal bovenaan een berg, hadden we een prachtig uitzicht over de stad. Wanneer we terug kwamen van de rondwandeling doorheen het ford hebben we een 'lazy dagje' genomen door niks meer te doen. Behalve series kijken, hihi.

Wel moesten we vroeg vertrekken naar het trein station. We moesten om 4 uur opstaan en het was toch eng. Voornamelijk omdat het hotel ons had gezegd dat we geen problemen zouden hebben met het vinden van vervoer, maar dat was dus helemaal niet het geval. Half in paniek hebben we dan een jeep tegen gehouden, die ons naar het station heeft gebracht. Eerst vroeg hij het dubbel van wat we normaal zouden moeten betalen, maar nadat we onze vrouwelijk charmes en pwetty, pwetty pleases hebben gebruikt toch nog de normale prijs betaald.

Jaiselmer

Of wat ik graag 'de stad aan het begin van de hel' wil noemen, maar ik denk dat Eileen het eerder 'hemel op aarde' zou noemen. Ze lacht, dus it must be true. De temperaturen waren er 'maar zo'n 37 graden', maar met een gevoelstemperatuur van 43 graden. Er kwam er een op het geniaal idee - merk hier het sarcasme op - om een overpriced kameeltochtje te gaan doen. Eileen wou het heel graag doen, dus dan offer je jezelf maar op =p We zijn in de ochtend om 8 uur vertrokken met de jeep naar de mensen die de kameeltocht organiseerden. (We kunnen niet eens spreken van een dorp, want er staat om de x aantal km één huis.) In de voormiddag hebben we één uur op de kameel (die stiekem geen kameel was) kunnen rijden en daarna lunch. Dat werd voor ons daar ter plaatsen bereid op een ouderwetse wijze: kampvuurtje in de woestijn, potje op het vuur en wachten tot het klaar was. Persoonlijk vonden we de noedels het lekkerste.

Daarna terug op de kameel (en ik heb steeds gegild toen dat beest omhoog en omlaag ging, Eileen zat er uiteraard heel elegant op, pfff). Ditmaal weer een uur, maar ik ben daarna te voet verder gegaan gezien ik misselijk/duizelig voelde en waarschijnlijk werd de hitte mij teveel. Hier scheidde de wegen van Eileen en mij: Eileen ging verder met de kameel in de woestijn en ik werd opgehaald door een jeep om een ijskoude douche te krijgen. Hihi. We hebben nog wel samen kunnen genieten van zonsondergang en de sterrenhemel. Dit was voor mij het hoogtepunt van dit hele tripje; de maan, de sterren, de zon die onderging, maar dan wel de vieze insecten wegdenken die overal op ons kropen.

Een blog schrijven leert mij ook nog wat bij: zo wist Eileen mij te vertellen dat ze nieuwe vriendjes hadden gemaakt! :o (Is dat geen gave, vrienden maken terwijl je moet je voeten twee meter hoog in de lucht zit?) Drie wilde honden waren hen de hele tijd aan het achtervolgen tijdens hun tripje op de kameel doorheen de woestijn. Ze zijn verder nog andere dieren (herten en vogels) onderweg tegengekomen. Verrassend, gezien woestijn enzo. Niet alleen dieren wonen daar, maar we blijven verbaasd over hoeveel mensen er in de woestijn kunnen leven. Hoe kunnen ze het daar volhouden?!

Voor de aandachtige leziger: waarom zeggen ze 'hun' als het alleen over Eileen gaat? Well, er waren nog twee andere mensen bij, afkomstig uit Frankrijk, die mee waren gegaan op onze trip. Zeer aardige mensen die eveneens hadden besloten om in de woestijn te blijven overnachten (we hebben ze de volgende dag nog levend gezien, dus ze zijn niet opgegeten geweest door wilde dieren). Het was een koppel: een man en een vrouw. Dit bracht het typische van India boven: de gidsen, een man en jongetje, spraken alleen maar met de man en liet de vrouwen de hele tijd links liggen. De vrouwen zaten op een kameel, alle drie achter elkaar. De man, van het Franse duo, werd alleen begeleid en mocht op het einde zelfs alleen rijden. Met hem ging hij een gezellig babbeltje slaan, naar ons keek hij niet eens. Eileen had gevraagd voor spicy eten, maar doordat ze een vrouw was, kreeg ze dit niet en de Fransman weer wel. Typisch India, dus.

Rond een uur of negen gingen we, uitgeput, terug naar het hotel. Eileen, blij dat ze op haar kameel heeft gezeten, en ik blij dat ik niet meer overal zand zag (hoewel ik er bijna zeker van dat ik het terug zag in mijn nachtmerrie). Dus, wij, als blije mussen, komen in het hotel en het eerste wat de receptionist zegt, is: 'You guys stink'. Well .. DANKJE? :"D (Achteraf gezien stonken we ook wel naar kamelen, maar dat hebben we hem niet gezegd, pfuh! ;-)). We hebben onze stinkende turban dan maar terug overhandigd. De stank eruit krijgen, is iets wat hij mag doen.

De volgende dag in het "hemelse" woestijnstad, je kunt al raden wie deze keer het woord heeft :p, zijn onze wegen ook een beetje gescheiden gebleven. Yoni probeerde de hitte te overleven door in het "verkoelde" hotel te verblijven met een aantal series. Waarals ik (Eileen) de stad in ben gevlucht. Ik kan het pracht van de kleine, zelfs minuscule straatjes onmogelijk in woorden omschrijven. Zo heb ik bijvoorbeeld het fort met een aantal oude tempels en de lokale markt bezocht. Maar wat ik vooral over dit tripje kwijt wil is, dat je meteen merkt als je alleen (als vrouw) op straat loopt. Zoals we in onze vorige blog hadden vermeld, zijn we hier een attractie. Ik had het gevoel dat dit nog verergerde als je alleen liep. Je wordt weliswaar even fel aangestaard, maar je wordt wel vaker aangesproken en het is moeilijker om die mensen van je "af te schudden". Voor diegene die denken: " Het is gevaarlijk!", moet ik ze teleurstellen...ik voelde me dus nooit echt bedreigd ;).

 

Waar is de attractie?

Enkele dagen gepasseerd; zoveel indrukken, zoveel gezien, zoveel te vertellen en al helemaal geen idee waar te beginnen, behalve bij het begin. Er is iets aan India waardoor wij het niet kunnen helpen om verliefd te worden. Ja, ik mis mijn toilet en en deftige douche, maar wíj krijgen niet genoeg van het uitzicht. Elke keer staan we versteld van hoe prachtig het land is.
Zelfs nu zitten we in de trein, zwijgend en genietend van het uitzicht (of eileen is mij stiekem beu, hihi.)   Na twee dagen hebben we de hoofdstad verlaten en meer naar het westen gegaan; Pink City ofwel de stad met roze huizen. Of toch in de informatiebrochure. De huizen waren eerder oranje dan roos.  

Daarna verder gegaan naar psuhkar dat ik altijd kashpur noem. Een vreselijke hol en hel om daar te geraken. Daar hebben ze geen treinstation en dus moesten we de bus nemen. Elke taxi chauffeur kwam op ons afgestormd en we hebben een taxi tot aan busstation voor 40 roepies. Dat is 0, 45€ .
Aan busstation aangekomen, moesten we de juiste bus vinden. Alles staat aangeduid in het Hindi, een taal dat meer op Chinees lijkt. Ik denk dat ze op die dag "maak de toerist wat wijs" spelletje deden en wij proefkonijnen. Eileen heeft aan zoveel mensen gevraagd welke bus naar Pushkar ging en iedereen zei wat anders; rechts, links, rechtdoor, terug. Ze hebben nog net niet naar boven gewezen. Er waren mannen die ons negeerden, omdat we vrouwen waren, die ons uitlachen, .. we hebben dan toch de bus gevonden.
Natuurlijk helemaal stampens vol. Eileen wist nog een plekje te veroveren, maar ik stond daar; rugzak van 20-21 kg, een veel te kleine bus, die ontzettend traag rijdt, dat elf km lang en atoom nopens terwijl we over beenmerg moesten rijden. Op dat moment heb ik alle goden beloofd een braaf meisje te zullen zijn. En eileen? Die leek heel relax te zitten en nergens lasten te hebben. Dat terwijl ik nog eens ruzie kreeg met de man die tickets kwam verkopen. Gezien er weinig plaats was in de gang, wilde ik mijn rugzak aan eileen geven. De man stond steeds in de weg, dus het ging moeilijk. Zeker als die idioot nog eens begon te duwen en te trekken. Het was dat ik tegelijkertijd bang en furieus wat dat initieel heb terug gedaan.  

Iedereen die mij op Facebook heeft, heeft ons al kunnen uitlachen. Voor de anderen: weging op 6 oktober terug naar Ajmer om de trein naar Jodhpur te nemen. Uiteindelijk bleek dat we pas de 7de trein hadden. Faal? JA! Het begin van een goede, dom blondje mop? Mogelijk.
Uiteindelijk bleek het niet zo erg: we verbleven bij een Indische gezin, met heel schattige kinderen en we voelden ons er allebei thuis.  

Korte samenvatting van wat we hebben gedaan:
- Jaipur: wandeling oude stad, tempel, waterpalace, Amber Ford en veel tempels en Monkey tempel.
- Pushkar: genietend van prachtig uitzicht, winkelen (eileen een broek en topje voor 700 roepies en ik een rok voor hetzelfde bedrag.) en we hebben geluk bij een ongeluk gehad! We konden ook een ceremoniële begrafenis van een (hoofd) priester meemaken.
- Ajmer: Indische gezin*, wandeling, windowshoppen en Eileen haar eerste kokosnoot)
- Nu: hele dag reizen naar Jodhpur.  
Maar waar we ook zijn er is overal dat ze een ding gemeenschappelijk hebben: wij zijn een toeristisch attractie. Het maakt niet uithoeken mooi het uitzicht is of dat in tempel nummer 626181 Brahma of een andere god in zijn neus heeft gepeuterd: ze kijken ons aan, ze willen met ons op de foto, ze willen ons aanraken. Eerst vind je het leuk en grappig, maar na een tijd kun je gewoon nergens meer naar toe, omdat de nicht van de zus van een verre oom ook met je op de foto wil. Of mannen die ons achtervolgen om stiekem foto's te nemen. Wanneer het vrouwen zijn, nemen we de kans met beide handen om van hen een foto te nemen. Hun kleren zijn adembenemend!   Oh, raar maar waar wilt niemand mij geloven als ik zeg dat we Indiërs zijn. Iemand een idee waarom? :p   Nu terug naar genieten van het uitzicht.

Een natte Eileen & Yoni. (het heeft hier geregend, voor de eerste keer!).  

*ik (eileen) wil nog iets kwijt over onze gastheren/ vrouwen. Het waren eigenlijk 2 gezinnen die samenwoonden. Twee broers met hun familie en de grootmoeder. Ik wil benadrukken dat ze ons zeer hartelijk hebben ontvangen. Zo hebben we bevoorbeeld trouwfoto's gezien (met de nodige uitleg over de verschillende tradities). Wist je dat zo'n trouw zelfs tot twee weken kon duren?! Nadat we overdonderd werden met informatie over het dagdagelijkse leven in India, zijn we ook uitgenodigd geweest om een Indisch gerecht te leren. Ik hoop dat ik het binnen een jaartje nog herinner. :p Ik heb ook gevraagd of ze me wouden leren hoe ik een sari moest dragen. Dus met groot enthousiasme hebben ze me uitgedost. Sta er nog altijd versteld van hoe snel en vlot ze zo'n sari aandoen (denk niet dat ik het ooit alleen zou kunnen xD)

Buiten de lijntjes.

Wanneer je op reis gaat, kun je meestal wel een omschrijving (het is mooi/slecht, gezellig/ongezellig, ..) geven waardoor de mensen, die thuis achterblijven, een idee hebben van hoe het daar is op je vakantie. Hier, in India, is dit gewoon onmogelijk. Er zijn zoveel indrukken die je opdoet, zoveel geuren (stank) en zoveel kleuren die je rondom je ziet. In België is er een soort eenheid in onze verscheidenheid, maar in India is het gewoon een en al verscheidenheid. Je moet echt in het land zelf zijn geweest om het te snappen. Erover lezen kan je nooit echt volledig voorbereiden. 

Het meest opvallende aan India is toch wel het verkeer en het openbaar vervoer. Zoals een voormalige Britse kolonie rijden ze hier aan de linkerkant van de weg. Of .. Om iets meer correct te zijn: aan die kant van de weg horen ze eigenlijk te rijden. In België duikt regelmatig de term 'zondagsrijders' of de uitdrukking 'die hebben hun rijbewijs ook bij een pakje Dash gekregen'. Als je dat dan met de mensen hier vergelijkt, kan iedereen ofwel heel goed ofwel heel slecht rijden. (Zelfs dit is moeilijk om te zeggen :p) 

Hier .. Stoppen ze niet voor rood lichten, rijden ze niet tussen de aangeduide wegmarkeringen, kennen ze maar drie verschillende stopborden, rijdt elke soort voertuig/mens naast en door elkaar, verlenen ze voorrang aan mensen die de rotonde oprijden en afrijden, zie je nauwelijks stopborden. Het is gewoon één chaos hier in het verkeer. Eerst wilde ik nog een auto huren om zelf hier rond te rijden, maar ik ben blij dat we dit uiteindelijk niet hebben gedaan. Op de grotere wegen had het nog redelijk gegaan, maar de kleine wegen zijn het meest vreselijk van allemaal! Daar is zelfs nauwelijks iets te merken aan welke kant ze daar rijden. Links, recht. Who cares? Ze rijden waar ze een plaats vinden op de weg. 

Het is ondertussen dag drie. We zijn twee dagen (woensdag aangekomen 's morgens en donderdag) in New Delhi gebleven. Vandaag, vrijdag vier oktober, reizen we door naar een andere stad: Jaipur. Het staat bekend als de roze stad, omdat alle huizen daar roze zijn. Echt mijn ding, dus :-).

Hoe we daar geraken?

De trein. In Information Center heeft er Indiër, genaamd Max, ons heel erg goed voortgeholpen met het plannen van deze trip. Hij is echt een schat van een mens. Niet alleen heeft hij onze trip in elkaar gestoken, maar ook voor ons de treintickets gaan kopen. Wie sceptisch is en denkt dat onze treintickets niet echt zijn: de controleur is al langs geweest en we zijn niet buiten geschopt geweest. 

Maar wederom: wat een belevenis. We hadden erover gelezen en we waren gewaarschuwd, maar ik geloofde het nooit helemaal en dacht dat het lichtelijk overdreven was, die verhalen over de trein nemen in India. Als je de eerste keer de trein neemt in India is het heel verstandig om zeker een kwartier tot halfuur eerder te komen. Daar zijn wij op een pijnlijke manier achter gekomen. Slechts tien minuten voor onze trein zou vertrekken (in theorie) kwamen wij, met al onze spullen half op onze rug, aangelopen. Het is niet helemaal duidelijk aangegeven waar je de trein moet nemen en als je rondkijkt, word je al gauw aangesproken. Of je niet naar Agra wilt gaan? Waar we dan eigenlijk wél naar toe gaan als we dan toch niet naar die bekende stad gaan? Oh, maar meisjes, die trein is afgeschaft, hoor! Maar IK kan je een ticket aanbieden om naar Agra te gaan. Volg mij even naar mijn bureau. Wanneer je dan twee stappen verder hebt gezet, kom je een helderziende tegen die ervan overtuigd is dat onze tickets niet kloppen. Genius!

En dan .. Wanneer je eindelijk het perron hebt gevonden, zit de zoektocht er nog niet helemaal op! Hier is het standaard dat je zitplaats reserveert. Dus, je moet ook nog eens op zoek gaan naar het juiste wagon. Niet elke wagon is van dezelfde klasse. Wij hebben derde klasse genomen en ik voel mij echt stinkend rijk. Sinds we op de trein zaten, hebben we de krant gekregen, een flesje water, thee met alles erop en eraan en zelfs het bijpassend koekje. Er is zelfs meer dan beenruimte genoeg en mijn iPhone is momenteel aan het opladen. Het is, naar mijn gevoel, echt al een luxe. Ik kan mij alleen maar afvragen wat het moet zijn om in de eerste klas terecht te komen: misschien een voetmassage erbij? :-)


(
Geschreven op 4 oktober 
2013)