Elf dagen. Dat is hoe lang het geleden is dat we onze laatste blog hebben geschreven, maar kun je het ons ook echt kwalijk nemen? We zijn wel even bezig met de wereld te ontdekken, hoor! ;-) We hebben al zoveel moois gezien, maar ook dingen die ons hebben geraakt tot diep in onze zielen en waarbij we even stil hebben gestaan bij onze waarden en normen. Toch willen we jullie alvast bedanken voor het enthousiasme waarmee jullie onze blog volgen. Daarmee worden wij aangestoken om vooral verder te blijven schrijven. Dus, vandaag beginnen we aan Eileen en Yoni's avonturen deel II.
Gezien het al een redelijke lange tijd is geleden dat we een blog hebben geschreven, zullen we voornamelijk beperken tot de hoogtepunten van elke stad. Ook hebben Eileen en ik elke stad anders ervaren, dus vandaar dat wij even schizofreen lijken.
Jodhpur
Na een hele dag in de trein te hebben gezeten, kwamen we dan eindelijk aan in the "Blue City". Dit wordt zo genoemd, omdat de huizen in het oude gedeelte van de stad in het blauw zijn. En, in tegenstelling tot Jaipur waar 'Pink City' eigenlijk 'Orange City' is, zijn de huizen hier wel degelijk blauw. Vanuit het fort, gelegen helemaal bovenaan een berg, hadden we een prachtig uitzicht over de stad. Wanneer we terug kwamen van de rondwandeling doorheen het ford hebben we een 'lazy dagje' genomen door niks meer te doen. Behalve series kijken, hihi.
Wel moesten we vroeg vertrekken naar het trein station. We moesten om 4 uur opstaan en het was toch eng. Voornamelijk omdat het hotel ons had gezegd dat we geen problemen zouden hebben met het vinden van vervoer, maar dat was dus helemaal niet het geval. Half in paniek hebben we dan een jeep tegen gehouden, die ons naar het station heeft gebracht. Eerst vroeg hij het dubbel van wat we normaal zouden moeten betalen, maar nadat we onze vrouwelijk charmes en pwetty, pwetty pleases hebben gebruikt toch nog de normale prijs betaald.
Jaiselmer
Of wat ik graag 'de stad aan het begin van de hel' wil noemen, maar ik denk dat Eileen het eerder 'hemel op aarde' zou noemen. Ze lacht, dus it must be true. De temperaturen waren er 'maar zo'n 37 graden', maar met een gevoelstemperatuur van 43 graden. Er kwam er een op het geniaal idee - merk hier het sarcasme op - om een overpriced kameeltochtje te gaan doen. Eileen wou het heel graag doen, dus dan offer je jezelf maar op =p We zijn in de ochtend om 8 uur vertrokken met de jeep naar de mensen die de kameeltocht organiseerden. (We kunnen niet eens spreken van een dorp, want er staat om de x aantal km één huis.) In de voormiddag hebben we één uur op de kameel (die stiekem geen kameel was) kunnen rijden en daarna lunch. Dat werd voor ons daar ter plaatsen bereid op een ouderwetse wijze: kampvuurtje in de woestijn, potje op het vuur en wachten tot het klaar was. Persoonlijk vonden we de noedels het lekkerste.
Daarna terug op de kameel (en ik heb steeds gegild toen dat beest omhoog en omlaag ging, Eileen zat er uiteraard heel elegant op, pfff). Ditmaal weer een uur, maar ik ben daarna te voet verder gegaan gezien ik misselijk/duizelig voelde en waarschijnlijk werd de hitte mij teveel. Hier scheidde de wegen van Eileen en mij: Eileen ging verder met de kameel in de woestijn en ik werd opgehaald door een jeep om een ijskoude douche te krijgen. Hihi. We hebben nog wel samen kunnen genieten van zonsondergang en de sterrenhemel. Dit was voor mij het hoogtepunt van dit hele tripje; de maan, de sterren, de zon die onderging, maar dan wel de vieze insecten wegdenken die overal op ons kropen.
Een blog schrijven leert mij ook nog wat bij: zo wist Eileen mij te vertellen dat ze nieuwe vriendjes hadden gemaakt! :o (Is dat geen gave, vrienden maken terwijl je moet je voeten twee meter hoog in de lucht zit?) Drie wilde honden waren hen de hele tijd aan het achtervolgen tijdens hun tripje op de kameel doorheen de woestijn. Ze zijn verder nog andere dieren (herten en vogels) onderweg tegengekomen. Verrassend, gezien woestijn enzo. Niet alleen dieren wonen daar, maar we blijven verbaasd over hoeveel mensen er in de woestijn kunnen leven. Hoe kunnen ze het daar volhouden?!
Voor de aandachtige leziger: waarom zeggen ze 'hun' als het alleen over Eileen gaat? Well, er waren nog twee andere mensen bij, afkomstig uit Frankrijk, die mee waren gegaan op onze trip. Zeer aardige mensen die eveneens hadden besloten om in de woestijn te blijven overnachten (we hebben ze de volgende dag nog levend gezien, dus ze zijn niet opgegeten geweest door wilde dieren). Het was een koppel: een man en een vrouw. Dit bracht het typische van India boven: de gidsen, een man en jongetje, spraken alleen maar met de man en liet de vrouwen de hele tijd links liggen. De vrouwen zaten op een kameel, alle drie achter elkaar. De man, van het Franse duo, werd alleen begeleid en mocht op het einde zelfs alleen rijden. Met hem ging hij een gezellig babbeltje slaan, naar ons keek hij niet eens. Eileen had gevraagd voor spicy eten, maar doordat ze een vrouw was, kreeg ze dit niet en de Fransman weer wel. Typisch India, dus.
Rond een uur of negen gingen we, uitgeput, terug naar het hotel. Eileen, blij dat ze op haar kameel heeft gezeten, en ik blij dat ik niet meer overal zand zag (hoewel ik er bijna zeker van dat ik het terug zag in mijn nachtmerrie). Dus, wij, als blije mussen, komen in het hotel en het eerste wat de receptionist zegt, is: 'You guys stink'. Well .. DANKJE? :"D (Achteraf gezien stonken we ook wel naar kamelen, maar dat hebben we hem niet gezegd, pfuh! ;-)). We hebben onze stinkende turban dan maar terug overhandigd. De stank eruit krijgen, is iets wat hij mag doen.
De volgende dag in het "hemelse" woestijnstad, je kunt al raden wie deze keer het woord heeft :p, zijn onze wegen ook een beetje gescheiden gebleven. Yoni probeerde de hitte te overleven door in het "verkoelde" hotel te verblijven met een aantal series. Waarals ik (Eileen) de stad in ben gevlucht. Ik kan het pracht van de kleine, zelfs minuscule straatjes onmogelijk in woorden omschrijven. Zo heb ik bijvoorbeeld het fort met een aantal oude tempels en de lokale markt bezocht. Maar wat ik vooral over dit tripje kwijt wil is, dat je meteen merkt als je alleen (als vrouw) op straat loopt. Zoals we in onze vorige blog hadden vermeld, zijn we hier een attractie. Ik had het gevoel dat dit nog verergerde als je alleen liep. Je wordt weliswaar even fel aangestaard, maar je wordt wel vaker aangesproken en het is moeilijker om die mensen van je "af te schudden". Voor diegene die denken: " Het is gevaarlijk!", moet ik ze teleurstellen...ik voelde me dus nooit echt bedreigd ;).
No comments:
Post a Comment