Do it like the Indians

Eileen en Yoni gaan op avontuur, deel III. We merkten dat de vorige blog al redelijk lang werd en daarom hebben we besloten dat we het in twee keer gingen doen. (Samen met het voornemen om ECHT wel vaker onze blog bij te houden. Pinky promise!)

Nadat we de hel op aarde of hemel op aarde (naargelang wie je het vraagt) of beter bekend als Jaiselmer hebben verlaten, moesten we de trein terug nemen naar Jodhpur. Daar kwamen wij pas rond middernacht aan en we zouden al redelijk vroeg de bus moeten nemen naar Udaipur, onze volgende bestemming. Gezien wij echte budget travellers zijn, hebben we besloten om voor die vier uur geen hotel te nemen en in de lobby van een hotel te verblijven. Bon, dat was de theorie. De uitvoering van dit plan liep geheel anders: we kwamen aan in het station van Jodhpur, helemaal uitgeput, met een rugzak van 20-21 kg (maar op dat moment woog die waarschijnlijk 50 kg), mensen die ons aangaapten en werden, als kers op de taart, ook door ELKE chauffeur lastig gevallen of we niet ergens naar toe gebracht wilden worden. Na een paar keer "LEAVE US ALONE" te hebben gebruld, werd het al een stuk minder.

Uiteindelijk zijn we, uit wanhoop en uitputting, terug het station binnen gelopen. We vonden een zaaltje, goed wegverstopt, en zijn daar naar binnen gelopen om onze spullen te droppen. EIleen legde zich op de grond en ik op de stoeltje. Een kwartier later waren we al lang vertrokken naar dromenland. Rond zes uur zijn we spontaan wakker geworden, alles ingepakt en besloten onze bustickets te gaan halen. Toen kwamen we er ook eveneens achter waarom dit zaaltje zo goed verstopt en bewaakt was: het was namelijk de wachtzaal voor de eerste klasse. Terwijl alle Indiërs een bewijs moesten laten zien dat ze wel een ticket hadden voor eerste klasse werd er aan ons helemaal niks gevraagd. Wij, rijke blanken, hebben dat zeker en vast wel. Arme, arme mensen. We hadden op dat moment slechts een ticket voor sleeper class. Dat is een ticket dat niet eens dichtbij de eerste klasse is!

Conclusie: een echte Indische ervaring achter de rug! Do it as the Indians do it ;-).

Een bezoek aan tempel*, bakkerij en een lange busrit later kwamen we dan eindelijk aan in Udaipur. Oftwel 'de Venetië van het verre Oosten'. We verbleven wederom in een soort guest house, met een leuk uitzicht. Dit is, voor zowel Eileen als mij, een van de meeste aangename plaatsen die we tot nu toe hebben bezocht. Het volgende zal ook meteen duidelijk maken waarom dat zo is: we waren een paleis gaan bezoeken, maar mijn iPhone -waar we foto's mee trekken- was bijna plat. En ik, helemaal in paniek en hartverscheurend omdat ik geen foto's meer zou kunnen nemen, ben gaan vragen of ik alsutblief mijn gsm mocht gaan opladen, daar waar we de audio guide mochten gaan afhalen. Ja, dat mocht. Stel je voor: twee brave meisje die naast elkaar zitten op een stoel, een gevoel van dankbaarheid overspoelden hen en daar zaten ze dan .. Geduldig aan het wachten tot gsm opgeladen was. Plots, helemaal uit het niets, vraagt de man of we geen interesse hebben om samen met hem, en zijn gezin, te eten. Wij, enthousiast, knikten meteen ja, maar wij dachten dat we gewoon aan tafel zouden zitten en zij zouden eten. Nee, nee, beste lezer, we mochten zelfs mee eten! We kenden die mensen helemaal niet, maar toch nodigden ze ons uit in hun thuis om mee van hun eten te genieten. Het doet me nog steeds verbazen als ik eer nog maar gewoon aan terug denk.

Daarna, we zijn aan het wandelen om het volgende 'ding' te bezoeken, wordt Eileen aangesproken op straat. Ugh, dacht ik, en ik ging ervan door naar een boekenwinkel daarnaast. Heb ik toch wat gemist, zeg! De verkoper bleek zowaar Nederlands te spreken! Niet echt vloeiend, maar toch enkele woorden en hij verstond ons wel erg goed. Ook door deze man werden we hartelijk ontvangen. Hij bood ons thee aan, kregen een flesje water van hem en hebben heel erg gezellig met hem kunnen praten over de meest uiteenlopende dingen. We konden niet meer gelukkig zijn op dat moment. Er zijn echt Indiërs die het heel goed bedoelden en je niet stiekem iets proberen te verkopen of je gewoonweg proberen op te lichten. Nee, dit was echt gewoon een gezellig bezoekje!

Een tempel, een koninklijk paleis en wat winkels later waren we uiteindelijk onderweg naar 'Music Fountain'. Wanneer we hier in deze stad waren aangekomen, was er een festival bezig. Overal waren er mensen aan het zinen en het dansen. Heel erg leuk om te horen/zien, maar hier was het toch een beetje anders. We stonden eerst toe te kijken, maar voor we het wisten maakten we deel uit van de festiviteiten! We werden aan onze handen getrokken en voor we het wisten waren we aan het meedansen. De droom van elke backpacker die zowaar uitkomt!

In het midden van de berg was er een rope way (of hoe het ook heten mag). Het is een beetje zoals de skiliften waarbij je in een cabine dus naar boven wordt gebracht om daar te genieten van het uitzicht.
Gewoon ticket: 150 roepies per persoon
Wacht ticket: 75 roepies per persoon, maar we moesten halfuur wachten. Met zo'n mooi uitzicht vonden we dat niet erg! Maar wow. Echt. Wat een prachtig uitzicht. Eileen en ik hadden het een keer over welk uitzicht we het mooist vonden en dan was het moeilijk om te beslissen. We zien zoveel mooie dingen, maar dit heeft toch meteen de eerste plaats ingenomen.

Sawai Madhopur

Udaipur heeft echt een plaats veroverd in onze harten. Het is zeker een plaats waar ik nog een keer naar terug wil gaan en aan mijn dierbaren te laten zien. Het zou dus al zeer moeilijk zijn voor de volgende plaats om indruk te maken. Deze plaats was er zoveel te doen dat we allebei zelfs huiswerk hebben gemaakt. Do I need to say more? Het enige wat hier te zien of te doen is, is een safari. Eileen heeft deze safari gedaan op dag twee, waar zij wat meer over gaat vertellen.

Ranthambhore park nabij Sawai Madhopur is een van de nationale parken waar je tijgers zou kunnen bezichtigen. Dus ik (Eileen) vol met enthousiasme: "ik wil ze zien!" Dus zoals yoon heeft vermeld, heb ik een safari geboekt om deze machtige beesten te gaan bezichtigen. Waarom nu een safari? Well... heb ik al vermeld dat er tijgers zijn? Vandaar dat een gewoon wandeling door het bos onmogelijk blijkt te zijn xD. MIjn verwachtingen van het "tijgerbos" bleken anders dan verwacht. Ik had eerder gehoopt op een soort van regenwoud te zien, maar wat bleek...je kon het best vergelijken met de bossen van bij ons (met af en toe een palmboom).  Nu wat de beloofde tijgers betreft, heb ik ze spijtig genoeg niet gezien. Heb dus genoegen moeten nemen met allerlei verschillende soorten apen, vogels, slangen, herten, insecten en.... panters! Safari was dus zeker geslaagd! :p

Ik heb op de safari ook een koppel ontmoet die niet zo lang geleden in China verbleven, oa in Beijing. Ze hebben me enkele handige tips gegeven voor het land genaamd China. Nu wacht ik ongeduldig op hun mailtje met de overige details van hun uitstap.

Agra

Ik weet het nog, toen we onze plannen aan het maken waren, dat ik tegen Eileen heb gezegd: 'pff, India, zo lang? Kunnen we gewoon niet van dat vliegtuig stappen, naar de Taj Mahal gaan en dan verder door reizen?' Je kunt dus al inbeelden, ons enthousiasme, toen we eindelijk Agra hadden bereikt. We hadden een hotel, in dezelfde straat als die  van de Taj Mahal. 's Morgens waren we dan ook aan het genieten van een eitje en curd terwijl we aan de linkerkant uitzicht hadden op de Taj Mahal.

Zo groot ons enthousiasme is/was, zo klein het verslag gaat zijn. We waren wel twee domme Westerlingen, omdat we ticket office gewoon waren voorbij gelopen en dus nog helemaal terug moesten lopen (dat is een km verwijderd van de ingang).
Indiërs: 20 roepies
Buitenlanders: 750 roepies
DISCRIMINATIE! We zouden onze fakels en hooivorken moeten oprapen. Ugh. We kregen wel een klein flesje water en ook iets om onze schoenen te beschermen. De film 'Slumdog Millionaire' is dus niet helemaal waarheidsgetrouw (meer).

Voor degene die het niet weten: de Taj Mahal is gebouwd door een keizer voor zijn favoriete vrouw, die in kraambed was gestorven tijdens de geboorte van haar veertiende kind. Zij, en later de keizer zelf, zijn daar dus begraven. Om het graf zelf te zien, is het allemaal streng geregelementeerd. Je mag er maar met een aantal personen tegelijkertijd binnen en ook slechts voor een beperkte tijd. Daarna word je niet-zo vriendelijk weggeduwd, uit de kamer. Foto's van het graf maken, is verboden. (Toch heb ik er enkele kunnen maken, suckers.)

Verder is het weer hetzelfde liedje: je zit te genieten in de tuinen van de Taj Mahal, laten doordringen dat we een wereldwonder zien en plots staan er allemaal Indiërs die een foto willen. Soms gezinnen, soms kindjes, maar je hebt er ook van die pervertelingen tussen zitten. Dan willen ze een kusje op de wang, een arm om zich heen en worden opdringerig als je nee zegt. Enkele keren ben ik moeten tussen komen. Een keer heb ik zelfs moeten zeggen 'als je haar (Eileen) nog een keer aanraakt, slaag ik op je gezicht.' Het heeft zijn effect niet gemist, want daarna liepen ze weg. Andere keren zijn ze gekrenkt in hun eer en beginnen ze er gewoon te schelden. Pubers :') Of ze werden letterlijk weggejaagd door een soldaat. :p

In de afgelopen weken hebben we al heel wat ervaringen opgedaan. We willen zoveel mogen zoals de Indiërs leven; we hebben immers al in een treinstation geslapen, Indisch gekookt, heel cool OP de trein gesprongen, .. Dit wilt echter niet zeggen dat we België niet missen. Daarom hebben we in Sawai Madohpur - de plaats waar er niks te doen is - naar de lokale markt geweest, groenten gekocht en met veel overtuigingskracht hebben we de keuken mogen gebruiken. Die dag (en de dagen daarop) hebben we kunnen genieten van lekker wortelpuree (wortelstoemp). Zo hebben we een klein stukje van thuis mee naar India genomen :-).