Tuesday, October 22, 2013

De ene zijn brood, is de ander zijn dood.

As you can see: we're having fun with a pillowfight! Maar wat ik echt wou zeggen, voor Eileen met het toetsenbord ervan door ging; we're having fun with the labels. HIhi. Nu moeten jullie alles wel lezen om het te snappen. Evil? Yes, thank you.

India is divers. Elke stad is anders, net zoals elke straat er anders uit ziet. Af en toe komen er wel eens dezelfde namen opduiken van hotels opduiken, maar dat is vast om de toeristen nog meer zot te maken. Maar toch zijn er enkele gemeenschappelijke elementen: het verkeer trekt overal op gene zak en de stank. Elke stad heeft die typische stank van koeienstront, afval en dingen die er liggen te rotten (we willen niet eens weten wat of wie). Maar hallelulja! Varanasi, in tegenstelling tot de andere steden die we tot nu toe hebben bezocht, is een stad die niet stinkt. Nee, absoluut niet. Het is namelijk vele erger dan 'het stinkt hier'. Deze stad is verrot tot in het hart van de Ganges en terug. De kleine steegjes, tussen de huizen in, is het moeilijk om de stenen te onderscheiden van de (koeien)stront. Het afval ligt er al een paar weken te rotten zodat je neus moet bedekken om er te passeren.

Dat gezegd zijnde, zal het je zeker niet verrassen dat we slechts één dag echt de stad zijn in gegaan. Rond de middag, nadat ik (Yoni) heb kunnen uitslapen, zijn we meteen naar Burning Ghat gegaan. De belangrijkste reden waarom touristen naar deze stad gaan, is omdat ze hier mensen begraven. Om helemaal te kunnen volgen, zullen we eerst uitleggen hoe dat hier precies werkt en hoe mensen er hier over denken. Dit is voornamelijk van toepassing op het Hindoeïsme, maar blijkbaar is het - volgens de lokale bevolking althans - ook van toepassing op andere religies, zoals de islam en boedhisme. Kerkhoven hebben we hier nog niet gezien in iedere geval.

Wanneer mensen geboren worden, komen ze uit een vrouw - hun moeder. (Nee, dit is geen verhaal over de bloementjes en de bijtjes.) Wanneer ze sterven, willen ze terug gaan naar de moeder, de Ganges. Het maakt niet uit waar ze zijn in de wereld, maar hun assen moeten uitgestrooid worden in deze rivier. Anders gaan ze niet naar de nirvana (hemel). Het ritueel bestaat uit het dragen van het lichaam doorheen heel de stad, naar de Burning Ghat en dat terwijl de mannelijke familieleden aan het zingen zijn (mantra).Ze zeggen iets, maar dat kunnen wij niet verstaan. Wanneer ze zijn aangekomen, dompelen ze eerst het lichaam in de Ganges om het te zuiveren. Ze leggen het daarna op een stapel hout. Hoeveel hout dat is, is afhankelijk van de persoonlijkheid en rijkdom. Aangezien het hout (ood) zeer prijzig is. Daarna steken ze het in brand. Het zou ongeveer zo'n drie uur duren waarna de overschotten in de rivier worden gegooid.

Hierbij zijn alleen mannelijke familieleden aanwezig, omdat vrouwen zouden huilen en dat verstoort hun doorgang naar de nirvana.

Er zijn twee Ghats waar je verbrand kunt worden: de een is 'modern' en wordt er gebruik gemaakt van een brandhoven. Dit is voor de mensen die geen geld of familieleden hebben. Maar niet iedereen wordt verbrandt*: de zwangere vrouwen, de kinderen, .. worden zo in de Ganges in midden van de Ganges gegooid.

Nadat we van de shock waren bekomen, zijn we verder gelopen. Eerst aan de oevers van de Ganges. Het is vooral schrijnend om te zien dat ze op de ene plaats lichamen verbranden en assen uitstrooien en nog geen tien meter verder leven ze van die rivier: ze gebruiken het als drinkwater, ze nemen er een bad in, ze wassen hun kleren, ze doen er hun behoeften, .. Kortom: ze doen er echt letterlijk alles in. Als je weet dat wij, als we gaan zwemmen, maximaal 500 (faecal coliform) bacteriën kunnen verdragen. In de Ganges zijn er maar liefst 1,5 MILJOEN bacteriën per 100ml. Als wij een slok van het water zouden nemen, is het zoals drinken van vergif. De kans dat we ervan sterven, is dus reëel. Het is zoals men zegt: de ene zijn brood is de andere zijn dood. Letterlijk in dit geval.

Niet alleen hangen de gierige toeristen uit, maar doen we soms ook goede daden. Nadat we de oevers hebben verlaten en meer binnen de stad zijn gaan kijken, kwamen we een man tegen. Die heeft ons overal naar toe gebracht in Varanisi. Zo hebben we de meest lekkere chai (thee met melk en speciale kruiden) gedronken onderweg en ook hele lekkere lassi. Hij heeft ons ook naar een Monkey Temple gebracht. Daar lopen de apen vrij rond, maar het is zoveel meer dan dat. Je kunt er ook eten krijgen (we vermoeden gratis, maar onze 'gids' beweerde ervoor betaald te hebben, hoewel we niet gezien hebben dat hij geld heeft gegeven) en mensen kunnen er gratis overnachten. Zowel Eileen als ik hoefden het eten niet, maar ik kwam op het idee om het eten mee te nemen voor degene die wel honger hadden. Eerst had ik een meisje zien zitten. Zij was ongeveer tien jaar en ik wilde het aan haar geven, maar haar vader stond het niet toe. Erg jammer, maar ik heb er uiteindelijk dan een andere meisje mee geholpen. Zij was nog maar drie jaar, maar ze was ons achtervolgd voor geld. Het kindje zelf was blij meet het eten, maar de ouders .. not so much. Die wilden liever geld krijgen, maar dat hebben we hen niet gegeven. Natuurlijk besef ik dat het gewoon een druppel is op een hete plaat, maar het meisje had op dat moment iets te eten gekregen en met die wetenschap waren we al erg blij op dat moment.

Kortom, we zijn blij dat we naar deze stad zijn geweest. Het is zeker de moeite waard om het eens te bezoeken, maar het is wel vrij cnfronterend hoe de mensen tegen over het leven staan, tegen over de daad en hun waarden en normen. Je leert hetgeen waarderen wat je al hebt in je leven en gelukkig zijn met echt alles. In dat opzicht is het een interessante les geweest. Toch ben ik heel erg blij dat we nu in de trein zitten en Eileen beaamt het: dit is een stad die we zeker geen tweede keer meer willen bezoeken.

Met spelende groeten,

Eileen & Yoni op weg naar hun avonturen, deel IV.

* Er worden precies vijf soorten mensen niet gecremeerd. We hebben er al twee vermeld, kinderen onder de tien jaar en zwangere vrouwen. Hindu gaan ervan uit dat kinderen onder de tien jaar nog een "pure" ziel hebben, zonder al te veel zonden. Dus deze zielen moeten niet gezuiverd worden doormiddel van verbranding. Zwangere vrouwen worden niet verbrand om die zelfde reden; hun ongeboren kind is nog onschuldig. Ook personen die gestorven zijn aan een cobrabeet worden als rein beschouwd. Zo'n beet beschouwen ze namelijk als een teken van god. De vierde reden om niet gecremeerd te worden is wanneer je tot de sudrakaste, de onaanraakbaren, behoord. Tot slot worden ook leprapatienten niet verbrand.

No comments:

Post a Comment