Enkele dagen gepasseerd; zoveel indrukken, zoveel gezien, zoveel te vertellen en al helemaal geen idee waar te beginnen, behalve bij het begin. Er is iets aan India waardoor wij het niet kunnen helpen om verliefd te worden. Ja, ik mis mijn toilet en en deftige douche, maar wíj krijgen niet genoeg van het uitzicht. Elke keer staan we versteld van hoe prachtig het land is.
Zelfs nu zitten we in de trein, zwijgend en genietend van het uitzicht (of eileen is mij stiekem beu, hihi.) Na twee dagen hebben we de hoofdstad verlaten en meer naar het westen gegaan; Pink City ofwel de stad met roze huizen. Of toch in de informatiebrochure. De huizen waren eerder oranje dan roos.
Daarna verder gegaan naar psuhkar dat ik altijd kashpur noem. Een vreselijke hol en hel om daar te geraken. Daar hebben ze geen treinstation en dus moesten we de bus nemen. Elke taxi chauffeur kwam op ons afgestormd en we hebben een taxi tot aan busstation voor 40 roepies. Dat is 0, 45€ .
Aan busstation aangekomen, moesten we de juiste bus vinden. Alles staat aangeduid in het Hindi, een taal dat meer op Chinees lijkt. Ik denk dat ze op die dag "maak de toerist wat wijs" spelletje deden en wij proefkonijnen. Eileen heeft aan zoveel mensen gevraagd welke bus naar Pushkar ging en iedereen zei wat anders; rechts, links, rechtdoor, terug. Ze hebben nog net niet naar boven gewezen. Er waren mannen die ons negeerden, omdat we vrouwen waren, die ons uitlachen, .. we hebben dan toch de bus gevonden.
Natuurlijk helemaal stampens vol. Eileen wist nog een plekje te veroveren, maar ik stond daar; rugzak van 20-21 kg, een veel te kleine bus, die ontzettend traag rijdt, dat elf km lang en atoom nopens terwijl we over beenmerg moesten rijden. Op dat moment heb ik alle goden beloofd een braaf meisje te zullen zijn. En eileen? Die leek heel relax te zitten en nergens lasten te hebben. Dat terwijl ik nog eens ruzie kreeg met de man die tickets kwam verkopen. Gezien er weinig plaats was in de gang, wilde ik mijn rugzak aan eileen geven. De man stond steeds in de weg, dus het ging moeilijk. Zeker als die idioot nog eens begon te duwen en te trekken. Het was dat ik tegelijkertijd bang en furieus wat dat initieel heb terug gedaan.
Iedereen die mij op Facebook heeft, heeft ons al kunnen uitlachen. Voor de anderen: weging op 6 oktober terug naar Ajmer om de trein naar Jodhpur te nemen. Uiteindelijk bleek dat we pas de 7de trein hadden. Faal? JA! Het begin van een goede, dom blondje mop? Mogelijk.
Uiteindelijk bleek het niet zo erg: we verbleven bij een Indische gezin, met heel schattige kinderen en we voelden ons er allebei thuis.
Korte samenvatting van wat we hebben gedaan:
- Jaipur: wandeling oude stad, tempel, waterpalace, Amber Ford en veel tempels en Monkey tempel.
- Pushkar: genietend van prachtig uitzicht, winkelen (eileen een broek en topje voor 700 roepies en ik een rok voor hetzelfde bedrag.) en we hebben geluk bij een ongeluk gehad! We konden ook een ceremoniële begrafenis van een (hoofd) priester meemaken.
- Ajmer: Indische gezin*, wandeling, windowshoppen en Eileen haar eerste kokosnoot)
- Nu: hele dag reizen naar Jodhpur.
Maar waar we ook zijn er is overal dat ze een ding gemeenschappelijk hebben: wij zijn een toeristisch attractie. Het maakt niet uithoeken mooi het uitzicht is of dat in tempel nummer 626181 Brahma of een andere god in zijn neus heeft gepeuterd: ze kijken ons aan, ze willen met ons op de foto, ze willen ons aanraken. Eerst vind je het leuk en grappig, maar na een tijd kun je gewoon nergens meer naar toe, omdat de nicht van de zus van een verre oom ook met je op de foto wil. Of mannen die ons achtervolgen om stiekem foto's te nemen. Wanneer het vrouwen zijn, nemen we de kans met beide handen om van hen een foto te nemen. Hun kleren zijn adembenemend! Oh, raar maar waar wilt niemand mij geloven als ik zeg dat we Indiërs zijn. Iemand een idee waarom? :p Nu terug naar genieten van het uitzicht.
Een natte Eileen & Yoni. (het heeft hier geregend, voor de eerste keer!).
*ik (eileen) wil nog iets kwijt over onze gastheren/ vrouwen. Het waren eigenlijk 2 gezinnen die samenwoonden. Twee broers met hun familie en de grootmoeder. Ik wil benadrukken dat ze ons zeer hartelijk hebben ontvangen. Zo hebben we bevoorbeeld trouwfoto's gezien (met de nodige uitleg over de verschillende tradities). Wist je dat zo'n trouw zelfs tot twee weken kon duren?! Nadat we overdonderd werden met informatie over het dagdagelijkse leven in India, zijn we ook uitgenodigd geweest om een Indisch gerecht te leren. Ik hoop dat ik het binnen een jaartje nog herinner. :p Ik heb ook gevraagd of ze me wouden leren hoe ik een sari moest dragen. Dus met groot enthousiasme hebben ze me uitgedost. Sta er nog altijd versteld van hoe snel en vlot ze zo'n sari aandoen (denk niet dat ik het ooit alleen zou kunnen xD)
No comments:
Post a Comment