Ha! Hier ben ik weer, heel erg stiekem, want Eileen heeft helemaal niet door dat ik een blog aan het schrijven ben. Heb ik niet veel lef?! :D
Maar goed. Gisteren had er een heel erg veel stress. Deze keer was ik het niet, maar Eileen. Het zit namelijk zo: we hebben onze treintickets de eerste dag dat we hier waren aangekomen reeds gekocht. Iemand heeft dat voor ons gedaan, om meer correct te zijn. Die persoon had echter een ticket gekocht voor een station enkele kilometers verderop.
Taxi nemen? 1.000 roepies
Trein? 90 roepies
Daarvoor moesten we voor de eerste maal ZELF tickets kopen, overstappen en ook nog eens op tijd zijn voor de volgende trein. Het is allemaal goed gekomen, maar toch bezorgde het de nodige zweetsnorren bij voornamelijk Eileen (hihi). En we hebben trouwens zeker geen spijt, achteraf gezien, dat we eerst een andere trein moesten nemen en overstappen. We hebben echt paar coole Indiërs ontmoet onderweg, dus dat was de moeite waard.
De trein, die 40 minuten vertraging had, kwam dan uiteindelijk rond kwart voor 12 aan (middernacht). Uiteindelijk sliepen we rond een uur, maar het was geen schoonheidsslaapje deze keer. Met wallen onze ogen stonden we op, haren dat alle kanten uit stak om er vervolgens er achter te komen dat de trein meer dan twee uur vertraging had en dus eigenlijk nog twee uur langer hadden kunnen slapen.
Eveneens kwamen we weer in een station, kilometers van de stad vandaar waar we naar toe wilden gaan. We deelden een tuktuk met Russische vrouwen en kwamen dan aan in onze guesthouse. De indruk van Varanasi is beïnvloed door het feit dat het hier eerder heeft geregend en alles dus .. ugh is. De wegen liggen er onmogelijk nog slechter bij, overal grote plassen (doordat er grote putten zijn in de weg) en in de kleine steegjes is alles vol met slijk. Beetje vies, vuil en vettig.
Nadat we hier hebben gegeten, ging Eileen terug naar onze kamer om daar een welverdiende siësta te nemen. Ha, het leven van een reiziger. Schoon, toch? :-)
Liefs,
Een stiekeme Yoni.
Maar goed. Gisteren had er een heel erg veel stress. Deze keer was ik het niet, maar Eileen. Het zit namelijk zo: we hebben onze treintickets de eerste dag dat we hier waren aangekomen reeds gekocht. Iemand heeft dat voor ons gedaan, om meer correct te zijn. Die persoon had echter een ticket gekocht voor een station enkele kilometers verderop.
Taxi nemen? 1.000 roepies
Trein? 90 roepies
Daarvoor moesten we voor de eerste maal ZELF tickets kopen, overstappen en ook nog eens op tijd zijn voor de volgende trein. Het is allemaal goed gekomen, maar toch bezorgde het de nodige zweetsnorren bij voornamelijk Eileen (hihi). En we hebben trouwens zeker geen spijt, achteraf gezien, dat we eerst een andere trein moesten nemen en overstappen. We hebben echt paar coole Indiërs ontmoet onderweg, dus dat was de moeite waard.
De trein, die 40 minuten vertraging had, kwam dan uiteindelijk rond kwart voor 12 aan (middernacht). Uiteindelijk sliepen we rond een uur, maar het was geen schoonheidsslaapje deze keer. Met wallen onze ogen stonden we op, haren dat alle kanten uit stak om er vervolgens er achter te komen dat de trein meer dan twee uur vertraging had en dus eigenlijk nog twee uur langer hadden kunnen slapen.
Eveneens kwamen we weer in een station, kilometers van de stad vandaar waar we naar toe wilden gaan. We deelden een tuktuk met Russische vrouwen en kwamen dan aan in onze guesthouse. De indruk van Varanasi is beïnvloed door het feit dat het hier eerder heeft geregend en alles dus .. ugh is. De wegen liggen er onmogelijk nog slechter bij, overal grote plassen (doordat er grote putten zijn in de weg) en in de kleine steegjes is alles vol met slijk. Beetje vies, vuil en vettig.
Nadat we hier hebben gegeten, ging Eileen terug naar onze kamer om daar een welverdiende siësta te nemen. Ha, het leven van een reiziger. Schoon, toch? :-)
Liefs,
Een stiekeme Yoni.
No comments:
Post a Comment